Zaterdag 8 maart is het internationale vrouwendag. Er is alle reden om die dag in ere te houden, als dag waarop speciaal de positie van vrouwen internationaal, landelijk EN lokaal onder de loep genomen wordt. Ook in het kader van de gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart zijn er genoeg punten om even bij stil te staan.
...
Ik noem er een paar. Het wordt de vrouwen in Nederland niet makkelijk gemaakt. Aan de ene kant wordt hen van vele kanten toegeroepen dat ze de arbeidsmarkt op moeten; dat hun inzet daar onontbeerlijk is en bovendien heel erg in hun eigen belang. Immers: zelfrespect, waardering van anderen en economische zelfstandigheid worden hun deel. Aan de andere kant worden deze woorden uit de politiek niet gevolgd door daden. Integendeel; waar het maar kan wordt het vrouwen moeilijk gemaakt de arbeidsmarkt op te komen, er te blijven en er carrière te maken.
Dit komt bijvoorbeeld tot uiting in het tot op de dag van vandaag ontbreken van een stabiel, fatsoenlijk, betaalbaar systeem van kinderopvang. Met de mond wordt het belang daarvan door vrijwel iedereen beleden. In de praktijk is er afgelopen jaar een miljard (!) bezuinigd op de kinderopvang en heeft ook in Maastricht MIK in 2013 en 2014 moeten reorganiseren. Gevolgen: meer dan 150 mensen (vrouwen) werkloos en vele families (vaak vrouwen) die hun hun toevlucht weer moeten nemen tot improvisaties en helpende schoonfamilies. Of als uiterste consequentie minder gaan werken.
Het aantal werklozen loopt door de crisis op; het aantal mensen dat een bijstandsuitkering nodig heeft, stijgt. Onder de mensen die langdurig aan de grens van de armoede moeten leven is het aantal alleenstaande vrouwen verontrustend gegroeid. In Maastricht leeft inmiddels 26% van de eenoudergezinnen en 16% van alle minderjarige kinderen op het sociale minimum (landelijk zijn de percentages 27% en 12%). Wat gaan we hieraan doen, zeker ook lokaal? Waar zijn de maatregelen die daar speciaal op gericht zijn. Hoe kunnen we die vrouwen helpen hun kansen op een hoger inkomen te vergroten. En hoe helpen we die kinderen fatsoenlijk door hun jeugd heen?
Ook qua werkgelegenheid zit het niet mee. De grote herstructureringen vooral in de zorg zullen immers met name de werkgelegenheid van vrouwen treffen. Zo meldden de media onlangs dat Envida ontslag voor 600 à 800 medewerkers voorbereidt. Envida reageert daarmee op een perverse prikkel in het systeem van marktwerking en aanbesteding. Het is schandalig dat deze ontslagrondes nu al preventief van start gaan. Ik zeg: laten we als Gemeente onze inkoopmacht gebruiken om, naast het weren van de uitbuiters van Portugese arbeiders, ook organisaties die preventief hun medewerkers ontslaan uit te sluiten van onze gemeentelijke inkooptrajecten voor zorg.
Zomaar een paar punten die nationaal maar zeker ook lokaal spelen en waar de belangen van vrouwen op het spel staan. Punten waar een politieke keuze ook op 19 maart het verschil kan maken. We moeten blijven streven naar een sociale, tolerante en ontspannen samenleving waarin werk, zorg en ontspanning in balans met elkaar kunnen zijn. Laat de vlam van 8 maart dus maar branden. Die vlam wel!
Kandidaat gemeenteraadslid GroenLinks.